Bu gün sen çok gençsin yavrum,
Hayat ümit, neşe dolu.
Mutlu günler vadediyor,
Sana yıllar ömür boyu .
Ne yalnızlık, ne de yalan,
Üzmesin seni.
Doğarken ağladı insan,
Bu son olsun bu son.
Hep ele geçirir beni bu şarkı . Çözer beni, ümitlendirir, güçlendirir. Çoğu zaman gülümsetir. Mutlu eder. Hiç tanımadığım, tanımaya fırsatımın olmadığı bir adamın sesi alır götürür beni. İfadesi güçlüdür Cem Karaca’nın. Tanımasa da bizi anlar derdimizi, sırtını sıvazlar belki “Olur be, bu da geçer.” der şarkılarıyla. Kaç tane insan var ki müziğinin böylesine duygu dolu olduğu.
Gerçi bakın eskinin sanatçılarına… Eskinin insanından olsa gerek. Sevdalar sevda gibi, sözler söz, adamlar adam gibiymiş. Babalarda baba gibi… Beğenilmesi zor olduğundan mı yoksa sahiciliğinden mi bilinmez müzikler yaşanmışlık, gerçeklik ve duygu kokar. Adım adım sarar sesler insanı.
Şimdi ise her türlü teknolojimiz var ama hepimiz yalnızız, mutsuzuz, doyumsuzuz. Her şey önümüze konduğundan mı? Yoksa dizilerimiz, filmlerimiz ne hissedeceğimizi söylediğinden mi? Ne oldu da terk etti sevdalarımız bizi? Her sevdamız terk etti hem de. Vatana olandan tut anaya olana kadar sevgisiz kaldık. Bencilleştik. Neden böyle oldu ki? Biz miydik yoksa yine bizi öldüren?
Bak efsane hepsi. Şimdi hiçbirine değemez ellerimiz.
Hep soğuk kaldı ellerimiz. Sabun yerine is kokuyoruz hepimiz. Kimimiz is, kimimiz iz kokuyor. Kim terkettiyse bizi öyle kokuyoruz. Hep üzülüyoruz ama üzüntülerimiz bile bencil . Peki neden? Ne yaptık ? Ne oldu da uzaklaştık masumiyetimizden. Ne geldi de başımıza kapımızı kitler hale geldik? Neden kulaklarımızı tıkadık içimize?
Peki son bir sorum var. Bir Cem Karaca şarkısı mı bana bunları düşündürten, yoksa zaten düşünüyordum da cümlelere mi döktürdü üstad?
Çok yaşa Cem Amca! Mekanın Cennet olsun . Özleniyorsun tarafımca.
delininnotdefteri 